Thuis is de meest belangrijke plaats in ons leven; het bevordert onze fysieke en mentale gezondheid (Gifford, 2007).
Heimwee, ik kende het niet. Toen ik klein was kon je me al overal neerzetten; hooguit sliep ik de eerste nacht in een onbekend bed wat slechter maar een verlangen naar huis dat zo groot was dat ik er ziek of angstig van werd; dat gevoel was mij vreemd.
“Ik ben er toch zelf bij” zei ik altijd. Dat was vertrouwd genoeg en daardoor waren onbekende plaatsen nooit echt eng en zeker geen reden om naar huis te verlangen. In die zin ben ik (of voel ik me) ook nooit verdwaald.
In het afgelopen jaar is er echter zoveel vaste, veilige basis verdwenen dat ik niet altijd meer genoeg aan mezelf heb. Met het overlijden van mijn vader verdween de generatie boven me, met het uit huis gaan van de meiden verdween de generatie onder me en met de snelle verkoop van ons huis verdween ook de vertrouwde uitvalsbasis. Zelfs mijn werkomgeving voelt na de verhuizing in de herfstvakantie nog steeds wat onwennig.
Deze week realiseerde ik me ineens: Ik heb heimwee! Misschien niet in de letterlijke zin van het woord maar een verlangen naar iets wat niet meer is en nog niet is: een THUIS.
Thuis heeft natuurlijk niet alleen met een gebouw te maken. Een gebouw geeft bescherming en veiligheid maar niet persé de vrijheid, herkenbaarheid, privacy, verbinding en eigenheid om het een thuis te kunnen noemen. De afgelopen maanden waren en zijn de huizen, hoe fijn, leuk en mooi ook door hun tijdelijke aard, toch vooral gebouwen.
De eigenheid, geborgenheid en keuzevrijheid zullen in het huis op de Priesterinkdijk weer terugkomen. En natuurlijk zijn Gerbrant, Zusje, Sjoukje en Frans er!
Een van de nostalgische aspecten van mijn “thuisverlangen” ga ik niet meer terugkrijgen. Jonna en Mette zijn uit huis en dat empty-nest gevoel (zonder nest) zal ik toch echt onder ogen moeten zien. Al komt er in Zelhem natuurlijk een aantrekkelijke logeerplek zodat zij en toekomstige aanhang, kinderen ;) en kleinvee zich altijd welkom weten.
Ik was aanvankelijk niet erg enthousiast over "Thuis" van Marco Borsato. Te cliché en het idee voor de clip te gejat van Marina Abramović, maar hé, het sluit toch aardig aan bij bovenstaand epistel. Dus bij deze....