Met twee personen in een huis met vijf slaapkamers wonen, ingekapseld door de spullen van 4 generaties: mijn grootouders, mijn overleden ouders en mijn inmiddels op kamers wonende dochters. Spullen die grotendeels, zoals mijn schoonmoeder zei: "hun doel gediend hebben". Het begon steeds zinlozer te voelen.
Twee jaar geleden kwam Marie Kondo via Pinterest op mijn pad. Veel van haar systeem past niet bij mij; het neerzetten van je sokken bijvoorbeeld of haar magisch-realistische kijk op spullen. Mijn sokken worden echt niet verdrietig als hun elastiek een beetje oprekt........ Wat voor mij wel werkt is de vraag: "does it spark joy?" De conclusie was duidelijk: zeker de helft van onze bezittingen sparkten al heel lang geen joy meer. Ze vulden de ruimtes en verzamelden stof, als ze het geluk hadden niet ergens onderop een stapel random zooi te liggen.
Punt 1 van de Ted-talk van Graham Hill is na twee jaar nog steeds de stap waar we middenin zitten. "Edit ruthlessly". En dat is zo moeilijk!!!!!!! Rommellaatjes en -bakjes, cassettebandjes, kleding en boeken waren goed te doen. Schoenen en knutselspullen ("zonde om weg te doen, het is nog nooit gebruikt en je weet maar nooit wanneer je het nodig gaat hebben", was al lastiger. Het moeilijkste waren de spullen met sentimentele waarde. Vazen die je vader heeft gekleid (we hebben er nog steeds een stuk of 20 over), quilts die je moeder heeft genaaid (nog zeker 7), dat kleedje dat bij je oma op tafel lag (is nu weg want Poolse jaren 70 wol sparkte niet zo heel veel joy) en eendje JaJa waar Jonna zo schattig mee door de kamer liep (toch maar bewaard.
Wanneer we straks in onze 3 kamers wonen bezitten we spullen waarover we een weloverwogen beslissing hebben gemaakt. En 25 scharen....zonde om weg te doen.
voor wie meer wil weten over Marie Kondo en wat ze predikt: klik hier