.
...was eindelijk hier! De verhuiswagen met alle spullen die we ooit mee hadden gesleept naar Gendt kwam. “Bring it on” postte ik nog quasi opgewekt op Instagram. Meer om mezelf moed in te spreken dan vanuit een echt optimistische insteek. Ik zag zo tegen deze dag op! De moed zat dus al niet hoog en hij zakte in mijn schoenen toen de eerste box openging.
ZO VEEL SPULLEN! Waar gingen we dat laten? Gelukkig waren er wat meubels die we echt hadden gemist: de eettafel, de stoelen en onze twee kledingkasten. Maar verder? Doos na doos na doos verwezen we eerst nog door naar een plaatsje ergens in het huis en naarmate de vraag “maar serieus, waar gaan we dat laten?” steeds vaker en wanhopiger klonk, wezen we vooral naar het bakhuisje. God zegen het bakhuisje!
Toen de verhuizers, die mooie verhalen vertelden over verhuistripjes naar Noorwegen, weer vertrokken waren (zonder een deel van onze spullen, zoals ik die ochtend ook nog had geopperd: “ach weet je, we doen het niet, neem maar weer mee”) was de paniek nog redelijk weg te mindfulnessen.
Die middag niet meer.
Het lattenbankje paste net niet, de kledingkasten pasten helemaal niet en de knutseltafel vulde mijn volledige hobbyruimte.
Dit was de eerste keer in twee jaar tijd dat ik het niet meer zag zitten. Ik was gelukkig in een vakantiehuisje met tien kledingstukken, ik redde me prima met twee borden en twee bekers in een caravannetje maar deze overkill aan spullen maakte mij alleen maar ongelofelijk gestresst.
De volgende ochtend, met schele hoofdpijn (goh, waar kwam dat vandaan?) kwamen er langzaam maar zeker wat oplossingen. Vooral in de vorm van nu weer goed bevoorrade kringloopwinkels, marktplaats, omdenk-acties en steeds maar weer de vraag “word ik hier blij van”.
We hebben nog steeds geen plinten, geen gordijnen en geen goede lampen en zijn nog steeds dingen kwijt (mocht iemand twee marionetten uit Azie en een mooi wit meditatiekussentje tegenkomen bij de kringloop......) maar alles heeft nu een plekje en ik voel me weer happy. Kleding kunnen kiezen uit een kast is fantastisch!
En Gerbrant, die doorstaat alle drama met een bewonderenswaardig geduld en optimisme.
“Lijkt me geweldig” zei hij aan het eind van dag 1. “Wat?” “Verhuizer worden!”